30.04.2004 – 18.07.2004
Sala B. Fundación Laxeiro
Comisario: Javier Pérez Buján
O que se pode ver na Fundación Laxeiro é un bo exemplo do estado actual da evolución de Álvaro Negro (Lalín, Pontevedra, 1973): dúas vídeoproxeccións e dúas caixas de luz nas que o artista toca de cheo a temática da luz e o seu comportamento temporal e espacial, propoñendo unha reflexión sobre a súa relación, tanto no proceso de creación da obra, como no proceso de observación da mesma. Negro recréase na evolución da luz solar ó longo do tempo, ou máis exactamente, como dí Ramón Esparza no catálogo, da duración no sentido bergsoniano, creando un espacio sutil que se move nos límites entre a narración e a presentación, convertindo ó motivo ou escea, en coartada para detenerse no placer da contemplación da luz mesma, que pasa así a ser o obxecto central da obra.
Podemos destacar a inqudanza de Álvaro Negro por alonxarse da concepción temporal da linguaxe cinematográfica, expresada nestas pezas con recursos como a reversión da secuencia, o que produce unha extraneza no espectador, ó comprobar que a evolución das esceas non seguen un comportamento rexistrado tantas veces na nosa memoria visual, senón que, o movemento invírtese, intensificando o énfasis na contemplación pura do cambio da aparencia dos obxectos, esta vez, sen unha correspondencia “cifrada” ou “predecible” pola nosa propia memoria visual.
A evolución de Álvaro Negro, desde a pintura cara á imaxe fotográfica e o vídeo, ten descorrido por camiños bastante naturais, no sentido de que a súa chegada ás novas tecnoloxías, é a consecuencia da súa constante preocupación polo tratamento do fenómeno lumínico, desde a tradición occidental do claroscuro, hasta a cultura visual contemporánea.
Desde as súas primeiras exposicións, a finais dos anos noventa, Álvaro Negro foi explorando o “feito visual” nas súas diferentes maniferstacións plásticas, ampliando as súas inquedanzas pictóricas para, case coincidindo co cambio de século, convivir con outras técnicas como a fotografía e o video, soportes que lle permiten desenvolver o aspecto do seu discurso que ten que ver máis coa luz que coa cor.
Álvaro Negro é un dos artistas máis representativos da nova xeneración de creadores en Galicia. Habitual participante en feiras como Arco, se deu a coñecer en 1999 coas súas primeiras exposicións individuais na Galería Rayuela de Madrid e en na Galería Sargadelos de Santiago de Compostela para, xa nos anos 99 e 2000, facer unha primeira inflexión nas súas preocupacións estéticas, presentando as series Luzpin (Galería Marisa Marimón, Ourense) e Luzpincolour (Museo Ramón Mª Aller, Lalín, Pontevedra), nas que o artista comezaba xa a cuestionarse os mecanismos tradicionais da producción pictórica, para comezar a experimentar coa imaxe xerada dixitalmente e, en 2001, dentro do ciclo Miradas Virxes no Centro Torrente Ballester de Ferrol, centrar a súa preocupación no espacio arquitectónico e a súa interrelación coa obra de arte, desembocando, máis recentemente, xa en 2002 na presentación na Galería Fúcares de Almagro, Ciudad Real, na experiencia fotográfica presentada en interralación con obras pictóricas.